Jouw ‘geest’ en ‘brein’ een label geven, zodat het past in het systeem???

De uitzending van gisteren avond maakt veel los, zie ik in kranten en op fb. #Tygo in de psychiatrie #13 labels.

28 jaar geleden belandde ikzelf in het land van de psychiatrie. Wellicht was dat wel mijn eerste stap, op weg naar mezelfzijn.

De documentaire raakt me diep, temeer omdat die episode mijn leven zo heeft gekleurd. Zo, voelen dat ik daar niet thuis hoor, niet geloofde in medicatie en nog steeds niet, maar op dat moment ook niet weten welke weg ik dan wel moest bewandelen om iets van mijn leven te maken. 21 jaar was ik en in de WAO. Afgeschreven om maatschappelijk mee te doen. Zoiets…dat zei men.

Onder druk van mijn omgeving, me op laten nemen, omdat men bezorgd was. Bezorgd omdat ik boos en verdrietig was, maar niet wist hoe dat te uitten. Het knalde ongenuanceerd naar buiten en dat hoorde blijkbaar niet. Het leven niet meer zag zitten op dat moment, dat hoorde al helemaal niet.

Ik ben nu eenmaal niet van het midden. Toen niet, nu niet, nooit niet. Omdat ik dat nu eenmaal niet ben.

En zo rol je in een circuit, van pillen en praten. Met beiden heb ik weinig. Ik ben een beelddenker, schrijver en heb een creatieve geest. Geef mij klei, hout, krijt en kleur of een pen. Pillen maakten me agressief, wat dan weer consequenties had dat ik nog meer pillen kreeg. Roze en blauwe ‘bommen’ noemde ik ze. Maar mijn lijf tolereerde geen pillen. Mijn sterke wil ook niet.

Al mijn mede #psyvrienden zag ik veranderen in zombies. Moeizaam kunnen bewegen, emotieloos.
Ik dank God op mijn blote knieën dat ik in die tijd veel sportte.
Rennen dat was wat ik wilde. In de tuin van de instelling, op een grindpad. Eindeloze rondjes heb ik daar gerend. Stampend door het grind. Ontladen op een gezonde manier.
1x per week squashen, dat mocht, waarin ik alles kwijt kon.

Verplicht moeten praten in een therapie groep, omdat ik aan de beurt was. Al zou ik willen, geen idee wat ik moest vertellen en in een groep al helemaal niet. Hoe onveilig ook…De strategie van de therapie van toen was; mij te verbannen achter een stapel grote gym matten. Je kent ze vast nog van vroeger, groen met oranje. Maar dan nu vier lagen hoog. Afgescheiden van de rest van de groep met een camera op mij gericht. Ik mocht zichtbaar worden als ik van me liet horen.

De zin van deze therapeutische actie is mij tot op heden ten dage niet duidelijk. Maar dat juist dit zo traumatisch was en nog restsporen op mijn ziel laat zien, zegt genoeg.

Na vijf jaar pillen was het genoeg. Dit alles zou me niet verder brengen. Pillen ingeleverd bij de psychiater en twee weken daarna gaan studeren. Met knikkende knieën, dat wel. Maar ik voelde diep van binnen, dat deze weg me zoveel meer zou brengen. En dat is gelukt.

Ik voel me geen slachtoffer. Deze ervaringen hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben. Mag ik zeer dankbaar werk doen met mensen die het soms ook even niet meer weten. Een weg die nu weer een ander vervolg krijgt. Weer een verdieping.

En dan zit ik vol verbijstering te kijken naar de uitzending van gisteren. Er is niets veranderd. Sterker nog, het is alleen maar erger geworden. 13 labels op een prachtig mens van 21 jaar. Hij wil zo graag verder en studeren. Maar het ene label staat het andere in de weg om traumatherapie te starten.

Niet zo verwonderlijk gezien de tijd waarin we leven. De energie van nu is zo hoog, zo alles wat gezien mag worden, wordt naar buiten gedrukt, omhoog gedrukt.
We willen massaal schoonschip maken, bewust en onbewust. Dat is de energie van nu.

Het systeem van de geestelijke gezondheidszorg is zo ziek, dat daar geen pil tegen bestand is. De DSM is leidend voor de zorgverzekeraars. Gaat het hier nog over de mens?? Of alleen maar over geld?? Ik denk het laatste.

De alternatieve zorg, welke zoveel heeft te bieden, wordt bijna weg bezuinigd. Een wietplant in de tuin, welke voor sommige mensen levensreddend is, mag niet. Maar speed van de dokter is heel normaal.

Zo dankbaar ben ik dan, dat ik op eigen kracht mijn weg wel heb gevonden. Een manier heb gevonden hoe ik mijn eigen trauma’s mag helen. En dat ik anderen mag helpen, een zelfde weg te bewandelen.

Er zijn zoveel meer factoren van invloed, dan dat zichtbaar zijn. Het kan alleen maar beter en mooier worden.

Hier de link van de uitzending:
https://www.npo3.nl/tygo-in-de-psychiatrie-wat-als-je-de-ve…