Transformatieprocessen zijn onomkeerbaar. Er is geen weg terug als je eenmaal dit proces bent ingeslagen.
Dat wil jij en ik ook niet, maar soms…Soms voel je dat het ff op is. Dat je even niet mee wilt in de energie stroom die gaande is. Dat het even genoeg is. Dat het te snel gaat, dat je het niet meer kunt bevatten, laat staan er woorden aan geven aan dat wat jij ervaart in jij lijf, aan emoties en energetisch.
Tenminste ik vind het fijn om woorden te geven aan dat wat gaande is. Ik vind wel woorden, maar ook mijn ratio wil het volgen. Dat lukt vaak niet meer, maar is ook de bedoeling. Het worden andere woorden, andere zinnen. Mijn denken verandert in hartbewustzijn en dat geeft andere zinnen en klanken.
Het enige wat het dan vraagt is overgave en zijn met wat is. Onder ogen te zien wat er gezien wil worden. Alles toe te laten wat er is, zonder er mee samen te vallen.
Bewust adem halen en loslaten. Eerlijk naar jezelf kijken en dan weer verder. Ruimte maken voor jezelf. Dat hebben we niet geleerd. Zelfliefde en zorgen voor wat jij nodig hebt, mag een vak worden op scholen, wat mij betreft. Je lijf leren kennen en de signalen leren vertalen een hoofdvak.
Ik weet van dit soort momenten, dat het me uiteindelijk weer een stap verder brengt.
Het was energetisch weer een pittige week. Ik voel dat vaak aankomen. Een interne drive dat ik bomen water lucht en dus natuur nodig heb. Weekje boot, die luxe heb ik gewoon, dus ik maak daar gebruik van.
Een intense drive voelen om verder te schrijven hoe mijn transformatie proces weer een nieuwe start kreeg in
2015. Daar straks mensen mee kunnen inspireren.
Maar woensdag en donderdag gaf een gevoel of ik doodging. Niet in fysieke zin. Al maakte het me niet zoveel uit of ik nu hier was of daar. Het was één. Daar en hier was en is hetzelfde. De lineaire tijdslijn vervaagt.
In ieder geval ging het gepaard met een diep gevoel van rouw. Ik vond het heftig. Heftig omdat ik het met mijn aardse verstand wil vatten. Maar het is niet meer op die manier te vatten. Als tweeling en dus luchtteken ben en blijf ik een denker.
Het voelde of werd ik ontdaan van jassen. Jassen die me bescherming geven, maar inmiddels niet meer nodig zijn.
Er is een nieuwe jas in de maak, op maat.
Een jas die ik mag leren dragen.
Geen idee hoe deze eruit mag gaan zien, welke kleur, of er zakken in zitten, van welke stof het is gemaakt, hoe deze jas voelt als ik hem draag.
Maar vandaag voel ik de stroom van Liefde weer. Dat is waar ik op drijf. Dat is rijk.
Ik voel me gedragen door mijn ‘helpers’. Ik voel en hoor ze.