Ik lees er weinig over de laatste tijd, het leek een hype. Iedereen die bleek zijn tweelingziel te ontmoeten tot voor kort.
Maar kan ook zijn dat ik er zelf de focus op had en dan lees je precies dat wat je nodig hebt, voor dat moment.
Voor nu komen de signalen niet via fb kanalen, maar via intermenselijk contact, dus laat ik er een blog over schrijven. Wellicht heeft dit signaal te maken dat ik er een boek over ga schrijven. Een boek over wat het betekent in mijn leven om mijn tweelingziel te hebben ontmoet.
Vooropgesteld het is geen romantisch verhaal. Te vaak lees ik over een soort van ‘ontmoeten van de prins op het witte paard’. Voor mij was dat het niet.
Maar wel een ervaring van thuiskomen op aarde, maar dat heeft voor mij niets te maken met een intense aardse verliefdheid.
Voor mij is, was het een ontmoeting met iemand die ik al zoveel levens ken. Na wat onderzoek..gaat dat terug naar de spitsing der zielen, duizenden jaren geleden, toen we nog verkeerden in androgyne staat. Mannelijk en vrouwelijk ineen. En die splitsing was traumatisch. Dat deed ik ver voor iedereen ging splitsen en voel me daardoor nog steeds een voorloper en pionier.
En dan in 2003 ontmoet ik diegene weer. Toen werkelijk nog geen weet van het begrip tweelingziel. Maar diegene werkte als een spiegel in een crisis tijd van mij. Groei gaat altijd gepaard met crisis. Toen en in 2015 weer, maar zoveel stappen verder dan in 2003.
Wat voel je dan als je die ander weer ontmoet? Liefde van de hoogste orde, die je hele leven op de kop gooit. Intense heimwee naar thuiskomen. Je maakt beslissingen die verre van aards rationeel zijn. Die ander in de ogen kijken, was voor mij onmogelijk, iets van het is teveel van wat er dan gebeurde.
Het is een soort van ultieme les of reis om dat te omarmen van wat er is. En dat gaat mega diep. Volledig in de overgave en doorvoelen. Er is geen ontwijken aan. Logischerwijs schiet je dan in de weerstand, maar dat is niet de weg, zo heb ik ervaren. Zijn met wat dan is, onder ogen zien wat dan is, zonder oordeel.
Een soort van spiegel naar jezelf, om die delen onder ogen te zien van jezelf, waar je amper naar durft te kijken, maar bewust van wordt dan dat jouw weg is. Er is geen ontkomen meer aan. De grootste uitnodiging om al je maskers te laten vallen en te worden wie jij werkelijk bent.
Maar oh…hoe verwarrend is dit proces. Je begrijpt helemaal niets meer van jezelf. Laat staan dat je omgeving jou nog kan volgen. Het proces van aantrekken en afstoten. Dat is moordend, echt waar. Elkaar spiegelen zonder woorden. Soms denk je echt gek te worden van alle ervaringen die je op doet. Maar als je dan weer door zo’n episode heen bent, is het onnoemelijke rijk.
Voor mij is het de grootste spiegel naar zelfliefde. En daar zal mijn boek over gaan. Over wat dat fysiek, mentaal, spiritueel en emotioneel met je doet. Hoe je in een proces stapt, waaruit je niet meer kunt ontsnappen, maar dat eigenlijk ook niet wilt. Maar soms is het zo sky high en dan weer deep down, dat je echt wilt ontsnappen aan dat wat zich aandient.